We denken dat ons leven is verlopen zoals we het ons herinneren. De belangrijke mensen uit onze jeugd, de eerste liefde, de schooljaren.  We componeren ons eigen levensverhaal, een heldere en aardige versie van onszelf.   En dan, uit het niets, komen gebeurtenissen terug die we liever vergeten waren. Onze donkere kant, lafheid, afgunst. Julian Barnes schreef een indrukwekkend boek over herinnering en verraad, berouw en liefde. Hij won er vele prijzen mee.
Ik las het en was overdonderd. Ik las het nog eens om te begrijpen wat er was gebeurd. Want bij de eerste lezing had ik alle signalen die naar het aangrijpende einde verwezen, gemist. Pas op de twee laatste pagina’s zag ik wat in het hele verhaal al was aangekondigd. En zo zal iedere lezer het ervaren.

Vertrouw nooit op je geheugen, het verleden blijft aanwezig. De Engelse titel geeft de sfeer prachtig aan: “The sense of an ending.”  Pas later zag ik de pluisjes van een paardenbloem dwarrelen op de omslag. Weg, voorbij.

Sinds die eerste keer lees ik dit boek ieder jaar en het blijft me ontroeren.

Vorig jaar verscheen “Het enige verhaal”. Ook dat is een prachtig boek over liefde en verlies. Barnes neemt je moeiteloos mee in het leven van de hoofdpersonen. En het geheugen speelt opnieuw de hoofdrol. Want het enige verhaal bestaat niet, er zijn vele verhalen over dezelfde gebeurtenissen.  Niemand kan dat mooier verwoorden dan Julian Barnes.